تفاوت حالت مطلق و افزایشی cnc

در این مقاله به تفاوت حالت مطلق و افزایشی cnc می پردازیم. معروف ترین لغت CNC به کار گرفته شده در طراحی حالت مطلق ، G90 می باشد. در حالت مطلق، نقطه پایانی کلیه ی حرکت ها از نقطه صفر برنامه تعیین می گردد. برای تازه کاران، این روش معمولا بهترین و آسان ترین راه تخصیص نقاط پایانی برای فرامین حرکت می باشد. اگر چه راه دیگری برای تعیین نقاط پایانی هر محور وجود دارد. مقاله مرسوم ترین مدهای کنترل در کنترلر cnc را مطالعه نمایید.

در حالت افزایشی (عموما تعیین شده توسط G91)نقاط پایانی حرکت ها از موقعیت کنونی ابزار و نه از صفر برنامه تعیین می گردند. با این روش فرمان دهی حرکت، برنامه نویس میبایست مدام سوال کند ” تا چه حد ابزار حرکت کند ” در حالیکه گاهی اوقات حالت افزایشی می تواند بسیار مفید باشد. در حالت کلی، حالت افزایشی روشی سخت تر و سنگین تر برای تخصیص حرکت بوده و تازه کاران می بایست بر استفاده از حالت مطلق تمرکز نمایند.

هنگام صدور فرامین حرکت میبایست دقت لازم اعمال گردد. اگر در حالت مطلق کار کنیم، برنامه نویس باید مدام سوال کند ” ابزار به چه مکانی باید منتقل گردد ” این موقعیت به صفر برنامه و نه مکان فعلی ابزار بستگی دارد.

گذشته از آسان نمودن تشخیص مکان فعلی برای هر فرمان، مزیت دیگر حالت مطلق در رابطه با اشتباهات رخ داده در طول فرامین حرکت می باشد. در حالت مطلق، اگر اشتباهی در یک فرمان برنامه رخ دهد، فقط یک حرکت اشتباه می شود. از طرف دیگر اگر در حالت افزایشی اشتباهی رخ دهد، تمام حرکت ها از نقطه ی وقوع اشتباه ، ناصحیح می شوند.

ثبت صفر برنامه

به خاطر داشته باشید که نقطه ی صفر برنامه باید به کنترلر CNC اعلام گردد. که طرز اعلام آن برای انواع ماشین های CNC متفاوت است. یک روش قدیمی، ثبت صفر برنامه در برنامه است. با این روش، برنامه نویس به کنترل فاصله ی نقطه صفر برنامه تا مکان شروع ماشین را اعلام می نماید و معمولا حداقل در شروع برنامه نوسی cnc و حتی الامکان در ابتدای هر وسیله با فرمان G92 (یا G50) انجام می گردد.